Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου είναι πραγματικά τρομαχτικές, φτιαγμένες από το καλό και το κακό που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Μαζί με τη γυναίκα του, που ήταν επίσης συγγραφέας και της άρεσαν οι παράξενες ιστορίες, ο Στήβενσον έγραψε τον "Τυμβωρύχο", σ\' ένα ταξίδι τους στην Σκοτία, αλλά το βρήκε "πολύ φριχτό" και δε θέλησε να το δημοσιεύσει. Τρία χρόνια αργότερα, το "Pall Mall", ένα δημοφιλές περιοδικό της εποχής, του ζήτησε μια ιστορία για το χριστουγεννιάτικο τεύχος του. Ο Στήβενσον έγραψε τον "Μάρκχαϊμ", αλλά ο εκδότης δεν έμεινε ικανοποιημένος. Ο Στήβενσον, που ήταν άρρωστος, δε μπόρεσε να γράψει άλλο, κι έτσι διόρθωσε λίγο τον "Τυμβωρύχο" και τον έστειλε. Τον υποδέχτηκαν με τόσο ενθουσιασμό, ώστε διαφήμισαν το διήγημα σε όλες τις αφίσες τους στους δρόμους του Λονδίνου.
Το "Πνεύμα του Μπουκαλιού" το έγραψε όταν πια είχε εγκατασταθεί μόνιμα στον Νότιο Ειρηνικό. Σκέφτηκε πως οι ντόπιοι φίλοι του θα διασκέδαζαν με μια ιστορία βασισμένη σε ευρωπαϊκούς θρύλους, και ένας ιεραπόστολος του τη μετέφρασε στη γλώσσα των Σαμόα. Ο Στήβενσον είχε ξεχάσει όμως ένα σημαντικό πράγμα: πως στον πολιτισμό των Σαμόα αυτές οι ιστορίες στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Έτσι, μόλις μαθεύτηκε η ιστορία, όλοι πίστεψαν πως ο Στήβενσον ήταν ιδιοκτήτης του μπουκαλιού. Και γιατί όχι; Στο κάτω κάτω ήταν πλούσιος: Οι επισκέπτες του δεν άργησαν ν\' αρχίσουν να του ζητούν να τους δείξει το μπουκάλι...